فقط شروع کن
مدتی است که مدام کار انتشار اولین پست وبلاگ را به تاخیر می‌اندازم. چون دلم می‌خواهد حاصل اولین پست، چیزی خاص و ماندگار باشد. ولی حالا که فکر می‌کنم، این وسواس در شروع کار نتیجه‌ای جز در جا زدن و خاک خوردن این وبلاگ نخواهد داشت. تجربه این را به من ثابت کرده است.
بیش از سه سال از خریدن این دامنه و راه‌اندازی وبلاگ می‌گذرد. سال اول با ذوق و شوق فراوان، چند پست در آن کاشتم. اتفاقا از اولین پستی که نوشته بودم هم خوشم می‌آمد. عنوانش را یادم است: “روز اولین‌ها”. تا حد زیادی منطبق با انتظاراتی بود که از یک حسن مطلع خوب برای وبلاگ شخصی خودم داشتم. اما در نهایت چه شد؟
فکر کنم تعداد پست‌های منتشر شده در وبلاگ به ۱۰ نرسیدند که عطش وبلاگ نویسی‌ام فروکش کرد. دیگر خبری از کش‌مکش‌های هر روزه‌ام برای نوشتن مطلبی خوب در وبلاگ نبود. همان چند پستی هم که منتشر کرده بودم، جایی در اینترنت گم شدند. سال دوم هم دقیقا همین روند تکرار شد. حالا از آن پست آغازین دوست داشتنی و باب میلم، به جز عنوان و کلیات مطلبش، چیزی در خاطرم نمانده.
پس بهتر است یاد گرفته باشم که اولین قدم، تنها در صورتی خاص و ماندگار خواهد بود که شروع کننده یک حرکت مستمر و بی توقف در مسیر دلخواهم باشد. به همین خاطر تصمیم گرفتم این بار با کنار گذاشتن آن حس لعنتی کمال گرایی و بدون تشریفات خاصی، فقط کار را شروع کنم. به این امید که سال دیگر همین موقع‌ها، حسرت گم شدن این پست را نخورم.
من حامد حمیدی هستم… شغلم برنامه نویسی ولی علاقه‌ام بیش از همه به خواندن و نوشتن است. همیشه اصلی‌ترین مانعم برای راه انداختن یک وبلاگ این بوده که فکر می‌کردم حرف خاصی برای گفتن و تخصص خاصی برای بروز دادن ندارم. راستش را بخواهید همین حالا هم بر این عقیده هستم.
با این‌حال تصمیم گرفتم این وبلاگ را راه بیندازم تا شاید تمرین استمرار و به روزرسانی آن، باعث شود حرف‌هایی که تقدیر شده از زبان من جاری شوند را بیابم.
پس در این وبلاگ از خوانده‌ها، نوشته‌ها، دیده‌ها و آموخته‌هایم خواهم نوشت.